LUCES, CÁMARA, ACCIÓN: A VELLA QUENLLA PERDE OS DENTES.

A VELLA QUENLLA PERDE OS DENTES

Érase unha vez unha vella quenlla, que un día, atopou unha pedra no fondo
do mar e confundiuna cunha madalena. Como estaba moi famenta, meteulle
un bocado e....

...saltáronlle todos os dentes, quedando
totalmente desdentada.

Atopouse cun rodaballo e díxolle:
Anda con coidado, que vouche dar un bocado!

O rodaballo, ao ver a boca da quenlla, botou a rir, dicíndolle:
Que vas facer sen dentes? 

Foi comunicar a gran noticia a todos os peixes, que vivían atemorizados coa quenlla.

Puxéronse moi contentos e decidiron ir a velo cos seus propios ollos.

As estrelas de mar foron as primeiras.

De seguido, foron os polbos.

E como non, os cabaliños de mar.

Todos os animais mariños pasaban a burlarse da pobre quenlla.

Ata que pasou por alí Bob Esponxa, quen vendo á quenlla tan triste, preguntoulle que lle pasaba. Tras escoitar a historia, aconselloulle visitar ao polbo cabezón, no seu taller de mecánica.

O polbo contoulle que aquel non era ningún problema.

Í.alle fabricar unha dentadura postiza de ferro e de metal

Unha vez rematada, colocoulla e a quenlla voltou sorrir, moi contenta.

Coa dentadura nova,foi en busca dos peixes, que tanto se burlaran del.
Confiando en que seguía desdentada, comezaron a rir, ata que abriu a boca e...

SOCORROOOOOOO!

Moi asustados, fuxiron a toda velocidade, pero non todos tiveron a mesma sorte.

Un dos polbos non foi tan rápido e acabou  servindo de merenda á quenlla.
O que sí aprenderon ese día é que non está nada ben burlarse dos demais, nin rirse dos seus defectos.


E COLORÍN, COLORETE, POLO OCÉANO, ESCAPOU UN PEIXE!.